Od weekendu do weekendu.

   I po niedzieli... Czy Wam też tak szybko mijają weekendy?! Cały tydzień czekam na tą chwilę, i ani się nie obejrzę, a już jest po niej, ehh... 


Mój mąż bardzo dużo pracuje, wiadomo- czasy są takie, że każdy grosz się przydaje. Pracuje na zmiany i albo wstaje bardzo wcześnie, albo wraca bardzo późno. Dodatkowo czasami pracuje w soboty i zostaje po godzinach. Jedyny dzień, w którym mam pewność, że będziemy mieć się "dla siebie" to niedziela.
I w taką niedziele zazwyczaj mamy milion misji do wypełnienia. A to jakieś urodziny, a to imieniny, lub inna uroczystość. Zakupy, spotkania, itp. I kiedy przychodzi w końcu taki dzień w którym nie musimy nic, staram się jak najwięcej z niego czerpać. 

Nie męczy mnie tak bardzo pobudka o 6.00, kiedy to jakaś mała stópka ląduje na mojej twarzy. Cieszę się wspólnym śniadaniem, celebruję je ile mogę. Nawet twarożek w uszach Krzyśka mi wtedy nie przeszkadza. Możemy tak siedzieć godzinami i podrzucać synkowi piłkę i śmiać się razem z nim w głos. Iść na wspólny spacer i 10 metrów pokonywać w 30 minut, bo każdy kamyk, każde źdźbło trawy jest warte uwagi. Obserwujemy na placu jak tarza się w piachu. Jak zaczepia inne dzieciaki. Tulimy to małe ciałko, kiedy potknie się i zedrze kolanko. 
Możemy w taki dzień pojechać do dziadków, rozstawić basen. Krzysiek je kilogramy babcinego placka, a my cieszymy się chwilą wytchnienia. 
Kładziemy się spać później niż zwykle i wstajemy też później. 
I tak by mógł wyglądać każdy dzień, tylko czy wtedy tak bardzo doceniałabym te dni?

  


I tak żyjemy od weekendu do weekendu, a reszta tygodnia ucieka mi gdzieś przez palce, jakby jej w ogóle nie było...

Czy Wy też tak czekacie na weekend? Też celebrujecie wtedy wspólne chwile? 

Pozdrawiam,
Natalia :)